Χαλκίδα - Game of Bike vol.1

Το σαββατο το μεσημέρι, έχοντας στήσει την Αλεξία (δυστυχώς πάντα στήνω κόσμο..), ξεκινήσαμε τελικά, λίγο αργοπορημένες, για το πρώτο επίσημο game of bike στην Ελλάδα, οργανωμένο από την Gutlessbmx, το οποίο θα γινόταν -που αλλού?- στη Χαλκίδα! Είχαμε και οι δύο πολύ όρεξη να βγούμε εκτός Αθήνας και είχαμε έτσι την τέλεια ευκαιρία. Τελευταία φορά που είχα πάει στη Χαλκίδα ήταν πριν από 5 χρόνια. Ήξερα όμως καλά που βρίσκεται το skate park της, αφού το θυμάμαι από παλιά, όταν τυχαία είχα περάσει από μπροστά του και είχα καταχαρεί βλέποντας ένα τόσο καλό skate park σε επαρχία. Ε, λοιπόν, τώρα είναι ακόμα καλύτερο, του έχουν προσθέσει διάφορα, όπως μια σειρά σκαλιά και rails. Πριν όμως αρχίσω να γράφω για το game, να σας πω ότι το skate park είναι πολύ κοντά στην καινούρια γέφυρα, στην παραλιακή λεωφόρο προς κέντρο, και σίγουρα δεν συμφέρει κανείς να το προσεγγίσει από την παλιά γέφυρα. Το νου σας όμως, αν δεν έχετε ξαναπάει, η σήμανση αφού περάσετε τη γέφυρα είναι γάμησε τα, και καλύτερα να ρωτήσετε παρά να περιμένετε να σας οδηγήσουν ταμπέλες προς κέντρο Χαλκίδας...

Στο κεντρικό jump box

Όταν φτάσαμε, παίζαν τους πρώτους γύρους τους οι μικροί, που πραγματικά μου έμοιαξαν πολύ μικροί και ένιωσα ψιλο-κωλόγρια να τρέχω να χαζεύω πιτσιρίκια να κάνουν bmx. Προσωπικά κόμπλεξ αυτά που μου περνάνε πάντα όταν μπαίνουν και μεγαλύτεροι μέσα, και τότε νιώθω άσχημα και μόνο που το σκέφτηκα. Τέλος πάντων, το γεγονός είναι ότι τα μικρά μπορεί να μην είναι σε θέση ακόμα να προσφέρουν κανένα τρομέρο θέαμα, είναι όμως στο δρόμο για αυτό και έχουν το χαβαλέ τους. Από την αρχή είχα ξεχωρίσει έναν, γιατί μου φάνηκε να υπερέχει αισθητά σε σχέση με τους υπόλοιπους. Είχε πολύ ωραίο στυλ στο bmx, αυτό το σβέλτο και λίγο απότομο, που βγάζει αποφασιστικότητα αλλά και  λίγο θυμό. Τελικά, χωρίς πλάκα, αυτό το παιδί κέρδισε στην κατηγορία του και το άξιζε νομίζω.

Δεν τον ξέρω, αλλά του έβγαλα και γαμώ τα πορτρέτα!

Το game of bike παίζεται όπως το horse (ή shit ή bitch ή ...), όπου όλοι διαγωνίζονται σε ζευγάρια και προκρίνεται ο ένας από τους δύο ως εξής: ο πρώτος προτείνει ένα κόλπο και πρέπει να το βγάλει με την πρώτη, μετά δοκιμάζει ο δεύτερος και αν δεν το βγάλει παίρνει ένα γράμμα, το B, και προτείνει αυτός κόλπο με τη σειρά του. Όταν κάποιος από τους 2 χάσει το κόλπο τόσες φορές ώστε να πάρει και τα 4 γράμματα, τότε έχει συμπληρώσει τη λέξη BIKE και είναι εκτός παιχνιδιού. Τα ζευγάρια βγήκαν στην τύχη βέβαια, οπότε από τον πρώτο γύρο των μεγάλων κάποιοι πολύ καλοί είχαν ήδη αποκλειστεί. Oh well, είχε και την πλάκα του αυτό όμως. Δεν θα αναλύσω το παιχνίδι σαν αθλητικός ανταποκριτής, δεν θεωρώ ότι έχει νόημα, αλλά έχω σίγουρα να σχολιάσω κάποια πράγματα.

Είναι τόσο σπάνιο φαίνεται πλέον να νιώθεις αλληλεγγύη, που όταν το συναντάω να εντυπωσιάζομαι? Δεν ήταν λίγα τα 200 euro του βραβείου αν το σκεφτεί κανείς, κι όμως ήταν τόσο προφανές πως οι περισσότεροι δεν νοιάζονταν για τη νίκη και απλά το διασκεδάζανε. Δεν πιστεύω ότι για όλους ισχύει το παραπάνω, απλά πολλές φορές αντιλήφθηκα ότι τα αγόρια αποφεύγανε να επιλέξουν κάτι που ήξεραν καλά ότι ο "αντίπαλος" τους δεν μπορεί να το βγάλει, καθαρά από ευγένεια ή γενναιοδωρία. Γενικά, η πλειοψηφία ήταν ήρεμοι, σαν να μην ανταγωνίζονταν καθόλου. Αυτό είναι ωραίο να το βλέπεις, και εξίσου ωραίο είναι το να προσπαθεί κανείς ένα τρικ για πρώτη φορά, μέσα στο game, για χάρη του παιχνιδιού και μόνο, ξέρωντας ότι δεν το 'χει σε καμία περίπτωση.

Δεν ξέρω ποιανών είναι, αλλά τα κλέβω άνετα. Jk!

Φαντάστηκα εδώ γυναίκες στη θέση τους. Θέλω να πιστεύω ότι θα ήταν εξίσου ευγενής η άμιλλα, όμως το ξέρω βαθιά ότι οι γυναίκες είμαστε τόσο πιο ανταγωνιστικές. Και στα σπορ, το να φανταστώ μια γυναίκα, ανταγωνιστική, με στόχο, τελειομανή και με έλεγχο, αρκεί για να μου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο. Ίσως να φταίνε οι γυμνάστριες που είχα πάντα, στο μπαλέτο, τη ρυθμική και την ενόργανη, ακόμα και στο σχολείο. Τέρατα. Όμορφες, με απίστευτα σώματα και δύναμη, αλλά στρίγκλες. Ειδικά εκείνη την γυμνάστρια της ρυθμικής δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Τόσο σκληρή και αγέλαστη, κι όμως ενώ με ταπείνωνε και εμένα και όλες σε τακτική βάση, το κόλπο -αν ήταν- έπιασε, γιατί εγώ είχα λυσσάξει και ήθελα πάσει θυσία να της δείξω αυτηνής της σκύλας τι μπορώ να κάνω. Και έτσι, έτρεχα στο αθλητικό κέντρο έξτρα ώρες και παιδευόμουν ολομόναχη με το σχοινάκι σαν πορωμένη. Δεν ήμουν τόσο πορωμένη με την ρυθμική, όσο με την ιδέα ό,τι εμένα δεν θα επιτρέψω να με ταπεινώσει κανείς, και αν το μέσο είναι να γίνω απίστευτη με το σχοινί, ε τότε, θα γίνω! Μετά από δύο χρόνια την παράτησα την Βιβή -έτσι την έλεγαν την γυμνάστρια αυτή- και ανακουφίστηκα λίγο. Νομίζω όμως πως αν την πετύχαινα πουθενά, θα την χαιρετούσα με χαρά...

Να και κάποιοι που ξέρω, αλλά μου γυρνάνε την πλάτη εδώ!

Πίσω στο game of bike. Χμ. Η Alex ερχόταν μαζί μου πρώτη φορά, και όταν γυρίζαμε και ανταλλάσαμε απόψεις με την ησυχία μας στο αμάξι (αυτά όταν δεν ουρλιάζαμε τραγουδώντας το mirotic!), καταλήξαμε και οι δύο στο εξής: οι άνθρωποι που ασχολούνται με το bmx στην Ελλάδα μας είναι κατά κανόνα συμπαθείς. Αποτελούν μειοψηφία σε σχέση με το πως έχουν τα πράγματα σε άλλες χώρες, τα 'χω ξαναπεί αυτά. Μια μειοψηφία μπορεί εύκολα να είναι δεμένη αλλά και να μην δέχεται outsiders ή να είναι σνομπ προς αυτούς. Έλα όμως που μόνο σνομπ δεν είναι τελικά αυτοί οι άνθρωποι. Δεν γλύφω κώλους, ούτε κάνω τα γλυκά μάτια σε κανέναν λέγωντας αυτά που λέω, ούτε βέβαια τους συμπαθώ οοοοόλους, απλά διαπιστώνω ότι η ατμόσφαιρα σε τέτοια event είναι πάντα καλή, φιλική και άνετη. Υπάρχουν άλλοι κύκλοι με άτομα πορωμένα με κάποιο κοινό ενδιαφέρον, όπου τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, οπότε είναι προς τιμήν των bmxers που κάποιος άσχετος νιώθει ευπρόσδεκτος στα λημέρια και τις υποθέσεις τους.

Επίσης, μπράβο τους για την οργάνωση. Και σουβλάκια, και μπυρίτσες, και μουσικούλα, και κάλυψη. Άντε να δούμε και τα video που θα βγουν εντός ημερών. Η Αλεξία έβλεπε τις κάμερες και τις μηχανές κάποιων και ζήλευε. Εγώ πάλι τι να πω, χωρίς σοβαρή μηχανή εδώ και αιώνες?

Και τώρα, έφτασε η ώρα για την γκρίνια! Μα είναι δυνατόν, ερωτώ κυρίες μου και κύριοι, είναι δυνατόν ξαναλέω, κοτζάμ πρωτεύουσα, μη χέσω, να μην έχει ένα skate/bmx park της προκοπής?? Ο Χολαργός πάει κατά διαόλου, είναι μες τις τρύπες και έχουν σαπίσει τα ξύλα. Σε άλλα μέρη έχει απλά ενα ramp ή δύο όλα και όλα. Γίνεται να τρέχουν στη Χαλκίδα οι Αθηναίοι bmxers όποτε θέλουν ένα σοβαρό μέρος για κάποιο σοβαρό event? Και δεν είμαι σε καμία περίπτωση κατά των ghetto, άλλωστε για μένα όλη η ουσία εκεί βρίσκεται, στο ότι δηλαδή το bmx και το skate ταιριάζουν στο δρόμο και στις γειτονιές, στην αυτοδιαχείριση, στα εγκαταλειμένα κτίρια και λίγο στη σκοτεινή πλευρά, αλλιώς όπως και το graffiti και το hip hop π.χ. χάνουν κάτι από την μαγεία τους αν τα αποκόψεις τελείως από το underground και τα εκθέσεις γυμνά στο φως. Όμως πρέπει να υπάρχει και η άλλη πλευρά. Πρέπει να υπάρχουν και μερικά μέρη που θα δώσουν οι δήμοι λεφτά για να γίνουν (σταματάω σύντομα τα αστειάκια μου, μην ανησυχείτε) και τα οποία θα συντηρούνται και στα οποία θα μπορούν να φιλοξενούνται events, χωρίς να περιμένει κανείς να προστεθούν κινητές mini ramps κ.λ.π. Και να έχουν φωτισμό ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούνται και το βραδάκι, γιατί υπόψιν, δεν είναι τζάγκουαρ οι bmxάδες να κάνουν άλματα με πίσσα σκοτάδι. Τέτοια μέρη επίσης, πρέπει να υπάρχουν για να διευκολύνουν τους μικρότερους να ξεκινήσουν από κάπου χωρίς να φοβούνται ότι θα σκάσουν σε κάνα μαδέρι που πετάει ή σε κάνα χαντάκι ή με το κεφάλι κάτω τέλος πάντων και μετά ποιος θα τους βρει στη ερημιά του θεού που πηγαίνουν για να κάνουν άλματα της προκοπής. Για μικρότερες ηλικίες είναι θέμα ασφάλειας εν ολίγοις. Και τέλος πάντων, υπάρχει και ψωμί. Τόσοι άνθρωποι είμαστε που μας ενδιαφέρει, και αν βάλεις και skate μαζί, μαζεύεται πολύς κόσμος. Ας πιέσουμε. Καμιά φορά θυμάμαι το skate park που είχα σχεδιάσει για ένα μάθημα σύνθεσης, ενταγμένο σε ένα μεγάλο project (αρχιτέκτονας είμαι), και λέω, τώρα θα δουν, θα ετοιμάσω κάποια δείγματα και θα περιλάβω εδώ τους κοντινούς μου, από Ν. Ψυχικό. Όταν μου ζητάγανε αυτοί ψήφους ήταν καλύτερα?

Χολαργός, σε "πολλές πολλές τρυπίτσες" mode...

Το εντελώς κατεστραμμένο κομμάτι στο Χολαργό. Ναι, δεν φαίνεται τίποτα γιατί είναι νύχτα και δεν έχει ούτε φώτα...

Και κάτι τελευταίο: γιατί πια τόσο λίγα κορίτσια? Στο τέλος του game, όταν πια έπρεπε να φύγω, δυστυχώς πριν τον τελικό, μέτρησα, μαζί με εμένα, μόλις 7 θηλυκά. Να 'λεγες και ότι δεν έχει show, να το καταλάβω χαχαχα!! Άντε ciao!

p.s.: Πάω Σαλόνικα το σ/κ, και λέω να πάω μια Υφανέτ. Σιγά μη δεν είναι μέσα η σύντροφος μου στην περιπέτεια, ε Ήρα?
p.s.2: Αν θέλετε καλές φωτογραφίες με άλματα κ.λ.π. είπαμε, δεν έχω καλή μηχανή, να πάτε αλλού! Για την ακρίβεια, να πάτε στην Gutless ή στην Αλεξία όταν με το καλό μας τιμήσει :Ρ
p.s.3: Πάρτε και ένα τραγουδάκι γιατί το έπαιξε στο event και κωλοχάρηκα!!!!!! Αααχ, teenage boy angst..!!